Chinese Valentijnsdag

Onder het fluwelen doek van de zomernacht, terwijl sterren twinkelen als verspreide diamanten, ontvouwt zich het Dubbele Zevende Festival—een dag geweven met de draden van legende, verlangen en blijvende genegenheid. Gevierd op de zevende dag van de zevende maanmaand, put dit oude Chinese festival, vaak "Chinese Valentijnsdag" genoemd, zijn ziel uit het aangrijpende verhaal van Niulang, de koeherder, en Zhinu, de weefster.​
Legenden fluisteren over hun verboden liefde: een sterfelijke koeherder en een hemelse weefster, wiens band de Jade Keizer woedend maakte. Verscheurd door de Zilverrivier (de Melkweg), mochten ze elkaar slechts één keer per jaar ontmoeten—op deze nacht—wanneer eksters een glinsterende brug vormen met hun vleugels, die de kosmische kloof overspant. Er wordt gezegd dat als je goed luistert onder de maan, je het zachte gemurmel van hun hereniging kunt horen, een symfonie van liefde die het lot tart.​
Naast de mythe bloeit het festival met tedere rituelen. Meisjes baden vroeger tot Zhinu, op zoek naar vaardigheid in weven en borduren, en legden fruit en naalden onder de maan als offers. Vandaag de dag blijft het een dag waarop harten dichter bij elkaar komen: geliefden wisselen blijk van genegenheid uit, schrijven poëzie onder de sterrenhemel, of lopen gewoon hand in hand, en voelen de echo van Niulang en Zhinu’s toewijding in hun eigen.​
Terwijl de maan hoog klimt en zilveren tinten werpt over velden en daken, herinnert het Dubbele Zevende Festival ons eraan dat liefde—of ze nu sterfelijk of mythisch is—een kracht is die afstand, tijd en zelfs de grenzen tussen hemel en aarde overstijgt. Het is een nacht om verbinding te koesteren, om de stille magie van toewijding te eren en om te geloven dat sommige banden, zoals de sterren hierboven, nooit echt vervagen.